அந்த மரம் வெகு அமைதியாக
நெடுங்காலமங்கே நின்றுகொண்டிருந்தது
தளிர்த்தும் துளிர்த்தும் ஓங்கிய வளர்ந்து
கனிந்து நின்றது

பின்னர் யார்யாருக்கோ குறிவைத்த
குண்டுகள் ஷெல்கள் அதன்
உடலைத்துளைக்கத் தொடங்கின

தினமும் காயம் பல பட்டு
வலி சுமந்தாயினும் உயிர்
பிழைத்து நின்றது அம்மாமரம்

பின்னர் வாழ்வு என்பது தினமும்
காயம் கண்டல் நோவு
குருதி குமுறல் என்றாச்சு

பழைய ரணங்கள் ஆறமுன்னே
மீண்டும் புதிய புதிய ரணங்கள்
தலைமைக் கிளையும்
சிறுகிளைகளும் மடிந்து கருகி
பட்டுப்போக மூலவேரில்
கொஞ்சம் உயிரைத்தாங்கி
நொந்து முனகிக் கொண்டே
கோமாவில் வாழ்ந்தது பலகாலம்

பின்னர் ஒருநாள் காலை
அதன் மரணம் அறிவிக்கப்பட்டது

அதன் உறவுகள் பல கோடி
அம் மாமரத்தின் பெயர்
மனிதம்.

– காருண்யன்